Diamond | VMin

ข้อมูลเบื้องต้น

'넌 나의 diamond you do'

‘You got me shinin’ when I’m with you’

‘ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?’ เด็กตัวโตกว่าเอ่ยถามคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนปนเอ็นดู มือเล็กยื่นให้คนตรงหน้าที่มัวแต่ก้มหน้าไม่กล้าสบสายตาเขา ‘พี่ชื่อศิลานะ หนูเงยหน้ามาคุยกับพี่ก่อนสิครับ’

เด็กชายตัวเล็กกัดปากตัวเองไว้แน่น นัยน์ตาสวยสั่นเทาก่อนที่จะรวบรวมความกล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตัวโต

ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะทันทีที่สบตากับคนตัวโตกว่า รอยยิ้มที่ส่องสว่างราวกับดวงอาทิตย์ทำให้คนตัวเล็กชะงักไปครู่หนึ่ง มือเล็กเอื้อมไปหามือของคนตัวโตกว่าและกำมันไว้แน่น

ศิลา พัฒนหิรัณ คือชื่อที่เด็กชายที่ทำให้หัวใจดวงน้อยของเพชรเต้นแรงขึ้นมา

“น้องเพชรคะ วันนี้วันแต่งงานหนูแล้วนะคะ หยุดขี้เซาได้แล้วนะ”

คนตัวเล็กตื่นขึ้นมาจากห้วงความฝัน มือเล็กขยี้ตาตัวเองเบาๆ ในใจนึกโกรธตัวเองที่มัวแต่ตื่นเต้นกับงานแต่งที่กำลังมาถึงจนเกือบจะไม่ได้นอน ดวงตาคู่สวยมองสาวใช้รอบๆ ที่พากันวุ่นวายเพื่อเตรียมเขาให้พร้อมสำหรับงานแต่ง เจ้าบ่าวตัวเล็กถูกพาไปยังอ่างอาบน้ำที่วันนี้ดูแตกต่างจากวันทั่วไปเป็นพิเศษ ผลิตภัณฑ์พิเศษสองถึงสามอย่างถูกเพิ่มเข้ามาเพื่อให้ผิวขาวดูผุดผ่องต่างจากวันอื่น

สำหรับโลกใบนี้แล้ว มันยากที่เพชรจะทำความเข้าใจกับสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้น เพชรไม่เข้าใจว่าทำไมมนุษย์ทุกคนถึงมีอัญมณีตรงท้ายทอย ? ทำไมก่อนจะเป็นอัญมณีถึงเป็นหินก่อน ? ทำไมทุกคนต่างต้องการให้ตัวเองได้อัญมณีที่มีค่าล่ะ ? ทำไมถึงต้องการหาคนที่ใช่มาเป็นคู่กันนะ ? แล้วทำไม... มนุษย์ที่มีอัญมณีที่มีค่าถึงมีสิทธ์ที่มากกว่าคนอื่น ๆ ล่ะ ? ทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียมกันไม่ใช่เหรอ ? เพชรไม่เคยเข้าใจเรื่องพวกนี้เลยสักนิด เขาไม่เคยเข้าใจสิ่งที่มนุษย์เรียกว่าความรัก และไม่เข้าใจว่าทำไมมนุษย์ทุกคนต่างขวนขวายเพื่อให้ได้มา แค่แต่งงานกันก็เพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอ ?

“ลูกเพชรของแม่หล่อที่สุดเลยครับ” คุณหญิงไพลินโอบไหล่ลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ ภาพสะท้อนในกระจกทำให้เธอรู้สึกปลื้มปริ่มเป็นอย่างมาก ในที่สุดวันที่ลูกของเธอจะมีความสุขก็มาถึง เธอไม่หวังอะไรเลยนอกเสียจากรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขของลูกชาย

“ครับ คุณหญิงแม่” รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเพชร นัยน์ตาสีเทาหม่นจ้องมองภาพสะท้อนของตัวเองในชุดสีขาวสะอาดตา มือเล็กลูบคลำตรงท้ายทอยของตนหวังว่าบางอย่างจะเกิดขึ้น แต่สุดท้ายแล้วมันก็เป็นดังเช่นคราก่อน ก้อนหินยังคงเดิม ไม่ได้ปริแตกหรือแตกต่างไปจากเดิมเลย ปากสวยได้รูปเม้มเข้าหากัน ดวงตาที่แสดงความผิดหวังออกมาทำให้คุณหญิงไพลินอยากที่จะกอดปลอบลูกชายตัวน้อยเอาไว้ หลายต่อหลายครั้งที่ลูกชายของเธอพยายามที่จะทำให้ก้อนหินแปรไปเป็นอัญมณีดั่งเช่นคนทั่วไป แต่ก็คว้าน้ำเหลวทุกครา “บางที.. ผมอาจจะเป็นแค่ก้อนหิน”

“ไม่ว่าจะเป็นอะไร ลูกก็มีค่าสำหรับแม่เสมอ” คุณหญิงไพลินปาดน้ำตาที่ไหลออกมาจากนัยน์ตาสีสวยของเพชร ลูกชายของเธอไม่เหมาะกับน้ำตาเลยสักนิด “ไปกันเถอะ ป่านนี้ที่โบสถ์น่าจะพร้อมแล้ว”

เจ้าบ่าวตัวเล็กถูกพาขึ้นรถคันหรูเพื่อนำไปที่โบสถ์ คุณนิลผู้มีศักดิ์เป็นพ่อของคนตัวเล็กคอยจับมือและให้กำลังใจไปตลอดทาง เขารู้ว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอาจจะกังวลเรื่องที่ต้องย้ายไปอยู่เรือนหอที่ถูกจัดเตรียมไว้ เพชรเป็นคนพูดน้อยและไม่กล้าแสดงออกเสียเท่าไหร่ เขาหวังว่าเจ้าบ่าวตัวโตจะช่วยเปลี่ยนลูกชายของเขาได้ สักนิดก็ยังดี

รถมาถึงโบสถ์ที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ ผู้คนที่บางตาทำให้อาการประหม่าของเพชรลดลง แต่นั่นไม่ได้รวมถึงความตื่นเต้นและกังวลของคนตัวเล็กที่มีเพิ่มขึ้น ถึงคนที่มาร่วมงานเป็นสมาชิกในครอบครัวของเขาและเจ้าบ่าวตัวโตที่ยืนอยู่หน้าแท่นพิธีแต่มันก็ทำให้เขาอดที่จะกังวลไม่ได้ ถ้าหากเขาทำผิดพลาดล่ะ...

ไม่มีเวลาให้เพชรได้คิดถึงเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น คุณนิลจับแขนของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาคล้องแขนของตน มืออีกข้างลูบใบหน้าของลูกชายเพื่อให้คลายกังวลก่อนจะพาเจ้าบ่าวตัวเล็กไปยังแท่นพิธี บรรยากาศภายในโบสถ์เต็มไปด้วยความรู้สึกปลื้มปริ่ม ใบหน้าของทุกคนในงานแต้มไปด้วยรอยยิ้ม คุณนายไพลินที่กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่หันไปซบแม่นมที่คอยดูแลเพชรมาตั้งแต่อ้อนแต่อ่อน เจ้าบ่าวตัวโตบนแท่นพิธียืนไม่เป็นสุขเมื่อได้เห็นใบหน้าหวานที่ไม่ได้เห็นมาเนิ่นนาน

พิธีแต่งงานดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ทุกอย่างเป็นไปดั่งแผนที่ถูกจัดเตรียมไว้ เจ้าบ่าวตัวโตบีบมือคนตัวเล็กไว้เบา ๆ แม้จะเคยรู้จักกันมาก่อน แต่การแต่งงานไม่ได้อยู่ในสิ่งที่เขาคิด ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายที่ต่างก็ต้องการได้อีกคนมาเป็นลูกเขย เขาไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการแต่งงานในครั้งนี้เพราะหัวใจดวงโตเป็นของคนตัวเล็กตั้งแต่แรกพบ ติดก็แต่อีกฝ่ายที่อาจจะไม่ได้คิดเหมือนเขา

มาถึงส่วนสำคัญของพิธี การทำพันธสัญญาแทนการสวมแหวน สำหรับโลกใบนี้แล้วนี่เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ เริ่มต้นจากการกล่าวคำสาบานและจบลงที่เจ้าบ่าวทั้งสองจุมพิตกัน

“ข้าพเจ้า ศิลา พัฒนหิรัณ ขอรับคุณ เพชร รัตนพิลัยวัลล์ เป็นสามี และขอสัญญาว่าจะถือซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่”

“ข้าพเจ้า เพชร รัตนพิลัยวัลล์ ขอรับคุณ ศิลา พัฒนหิรัณ เป็นสามี และขอสัญญาว่าจะถือซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่”

เจ้าบ่าวตัวเล็กหันหลังให้อีกฝ่ายตามที่ถูกซักซ้อนเอาไว้ ศิลาบรรจงจูบหลังคอขาวเนียนด้วยความรู้สึกรักใคร่ ก่อนจะค่อยขยับไปยังหินก้อนเล็กที่ถูกฝังบริเวณท้ายทอย ขบกัดมันเบาๆจนคนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อย สัญลักษณ์รูนค่อยๆปรากฏบนข้อมือของศิลา ครั้งนี้เหลือก็เพียงแต่ให้คนตัวเล็กทำแบบเดียวกันกับเขา ด้วยส่วนสูงที่ค่อนข้างจะแตกต่างกันทำให้คนตัวโตต้องย่อตัวลงเพื่อให้อีกคนทำพันธสัญญาได้สะดวก ความรู้สึกเสียววาบในท้องทำให้ศิลารู้ได้ทันทีว่าการทำพันธสัญญาได้จบลงแล้ว เขาหันกลับไปมองคนตัวเล็กเพื่อทำตามขั้นตอนสุดท้าย ใบหน้าที่แดงก่ำของเพชรทำให้เขาหยุดชะงักไปชั่วครู่ สัญลักษณ์รูนเช่นเดียวกับเขาปรากฏตรงหน้าผากของคนตัวเล็ก ทำให้เขารู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก จากนี้จะได้ไม่มีใครเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเจ้าบ่าวตัวน้อยของเขาอีก

มือหนาประคองท้ายทอยของเพชรแล้วจุมพิตลงบนริมฝีปากอวบอิ่มอย่างอ่อนโยน ความรู้สึกแปลก ๆ ที่ก่อตัวเข้ามาในใจทำให้คนตัวเล็กรู้สึกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก

หรือนี่ก็คือความรู้สึกมีความสุขอย่างนั้นเหรอ....

-

หลังจากจบพิธีที่โบสถ์ งานเลี้ยงเล็กก็ถูกจัดขึ้นที่บ้าน รัตนพิลัยวัลล์ ทุกคนที่มาร่วมงานต่างอวยพรให้คู่เจ้าบ่าว และพากันชื่นชมความเหมาะสมของทั้งคู่ ถึงเพชรจะยิ้มรับคำชม แต่ในใจกลับไม่ได้คิดอย่างนั้น พี่ศิลาเป็นถึงเพชร แต่เขาเป็นเพียงหินก้อนหนึ่งที่ไร้ราคา...

เวลาล่วงเลยมาถึงพิธีสำคัญ เจ้าบ่างทั้งสองถูกพามายังเรือนหอที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านรัตนพิลัยวัลล์ ห้องนอนใหญ่ถูกตกแต่งด้วยกลีบกุหลาบและอัญมณีต่างชนิด หลังจากชำระร่างกายเสร็จแล้วทั้งคู่ต่างทิ้งตัวลงนอนบนเตียงใหญ่ด้วยความรู้สึกเหน็ดเหนื่อย ศิลาหันไปมองคนตัวเล็กข้างกายที่ดูไม่ประสากับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาพอจะรู้มาบ้างว่าสามีตัวเล็กของเขาไม่ค่อยสุงสิงกับใคร และมักจะตั้งคำถามกับสิ่งที่เกิดขึ้นเสมอ แต่ก็ไม่คิดว่าจะไร้เดียงสาถึงเพียงนี้

“ผ..ผมควรลงไปนอนข้างล่างดีไหมครับ ? ” ศิลาขมวดคิ้วให้กับคำถามที่ออกมาจากปากของเพชร คนตัวเล็กลุกขึ้นนั่งเพื่อที่จะลงไปหยิบฟูกมาปูนอนข้างล่างแต่กลับถูกคุณสามีคว้าเอวเอาไว้และถูกพามานั่งบนตัก

“ทำไมไม่นอนด้วยกันข้างบนล่ะ? รังเกียจพี่งั้นเหรอ ? ” ศิลากระซิบถามคนตัวเล็กเบา ๆ เพชรเม้มปากเข้าหากันแน่น มันควรที่จะเป็นอีกฝ่ายหรือเปล่าที่รังเกียจเขา “ไหนพูดมาซิ”

ศิลายกคนตัวเล็กให้นั่งคร่อมตักหันหน้ามาหาเขา นิ้วโป้งเกลี่ยริมฝีปากอวบอิ่มได้รูปที่เม้มเข้าหากัน เด็กดีของเขากำลังกลัวอย่างนั้นหรือ ?

“ไหนบอกเหตุผลกับพี่มาสิครับ ทำไมหนูถึงอยากลงไปนอนข้างล่างล่ะ ?” ศิลาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นัยน์ตาคู่สวยสั่นระริกก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำที่ทำให้เขารู้สึกเอ็นดูมากกว่าเดิม

“พ..เพชรกลัวพี่ศิลารังเกียจเพชร” สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้ศิลายิ้มออกมา ทำไมสามีของเขาถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ “เพชรเป็นแค่หิน แต่พี่ศิลาเป็นถึงเพชร...”

“หืม ? สามีของพี่เป็นคนคิดมากอย่างนั้นเหรอครับ ? ” ศิลาพูดพลางปาดน้ำตาที่ไหลออกมาของเพชร มือข้างหนึ่งกุมมือคนตัวเล็กเอาไว้ “พี่ไม่รังเกียจเพชรหรอกครับ ใครจะรังเกียจสามีของตัวเองได้ลงคอกัน”

“แต่...”

“พี่ไม่สนเรื่องอัญมณีหรอกครับ พี่สนแค่ความรู้สึกของสามีพี่” ศิลาจุมพิตลงบนมือของเพชรอย่างอ่อนโยน ความรู้สึกรักใคร่อ่อนโยนที่ก่อตัวในใจมาเนิ่นนานตอนนี้กลับเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว “ได้ยินมาว่าเพชรทำอาหารอร่อย พรุ่งนี้เราไปซื้อของมาทำด้วยกันดีไหมครับ?”

“อื้ม”คนตัวเล็กพยักหน้าตอบรับ เพียงแค่ได้ยินคำว่าทำอาหารแววตาของอีกคนก็เปล่งประกายออกมา ถ้าศิลา อยากจะเก็บไว้ดูคนเดียวจะเป็นอะไรไปหรือเปล่านะ?

“งั้นคืนนี้เรานอนกันก่อนดีกว่านครับ” ศิลาส่งยิ้มให้คนตัวเล็ก ถึงจะอยู๋ในความมืดแต่ก็เห็นได้ชัดว่าใบหน้าของอีกฝ่ายแดงก่ำ

“ต..แต่คุณหญิงแม่บอกว่าเพชรจะต้องทำหน้าที่สามี...” คนตัวเล็กหลุบสายตาลงด้วยความรู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูก เขาถูกสอนให้เตรียมพร้อมสำหรับทุกอย่างก่อนงานแต่งงาน เว้นก็แต่หน้าที่ของสามีที่คุณหญิงไพลินบอก

“เพชรอยากทำจริงๆเหรอครับ ? ”

เพชรพยักหน้าแทนคำตอบ ศิลายิ้มให้กับความไร้เดียงสาของสามีตัวเล็ก มือหนารั้งท้ายทอยของคนตัวเล็กลงก่อนจะลิ้มรสของริมฝีปากอวบอิ่ม คนตัวเล็กเผยอปากออกตามสัญชาตญาณ ลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากเล็ก หยอกล้อกับลิ้นเล็กของอีกฝ่ายและกวาดต้อนความหวานจนพอใจ มือเล็กทุบเบา ๆ ที่อกแกร่งเป็นสัญญาณให้ผละออกไป คนตัวเล็กหอบเอาอากาศเข้าปอดหลังจากที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ

“พี่ศิลาลามก!” เพชรทุบเบา ๆ ที่อกแกร่งอีกครั้ง คนตัวเล็กคลานลงไปนอนบนเตียง ยู่ปากใส่สามีตัวโตก่อนจะมุดลงไปใต้ผ้าห่ม

“ไหนบอกว่าจะทำหน้าที่สามีไงครับ หืมท? นี่ยังเสร็จเลยนะ” ศิลาหัวเราะเบาๆ ให้กับความน่ารักของเพชร เขาลดผ้าห่มลงเพื่อให้เห็นใบหน้าของอีกคนชัด ๆ ใบหน้าแดงก่ำ คิ้วขมวดเข้าหากันพร้อมกับยู่ปากลงทำให้ศิลาอดจะหัวเราะให้กับความน่ารักของสามีตัวเล็กไม่ได้

“วันนี้ไม่ทำแล้ว ! ” เพชรหันหลังให้ศิลา มือเล็กปิดใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเองเอาไว้ เผลอไปจูบกับพี่ศิลาแล้วสิ

“แสดงว่าวันอื่นพี่ทำได้สินะครับ” ศิลากระซิบข้างหูเพชรเบาๆ คนตัวเล็กดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดใบหน้าของตัวเองพลางพึมพัมอะไรบางอย่าง “ไม่ตอบอะไรแสดงว่าอนุญาตแล้วนะครับ งั้นพี่ขอมัดจำเอาไว้ก่อนนะครับ”

ศิลาหอมแก้มคนตัวเล็กฟอดใหญ่ คนตัวโตมุดเข้าไปในผ้าห่มตามสามีตัวเล็ก แขนแกร่งโอบรอบเอวเล็กเอาไว้แล้วขยับเข้าไปใกล้ ๆ เพชรหันกลับมาและซุกอกแกร่งของศิลา แขนเล็กกอดคนตัวโตเอาไว้ราวกับเคยชินกับการมีคนนอนข้าง ๆ

“เพชรติดคุณหมอนข้าง แต่ตอนนี้ไม่มีคุณหมอนข้างแล้ว ดังนั้นพี่ศิลาต้องมาเป็นหมอนข้างให้เพชร” เพชรเงยหน้าขึ้นพูดกับศิลาก่อนจะกลับไปมุดอกแกร่งดังเดิม

ศิลาลูบหัวคนตัวเล็กเบา ๆ ท่าทีที่เหมือนแมวทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะจุมพิตลงบนกลุ่มผมสีคาราเมล เพียงไม่นานเสียงบ่นงุ้ย ๆ ของอีกคนก็เบาลง เหลือแต่เพียงเสียงหายใจเป็นจังหวะ ศิลาเผลอยิ้มให้กับท่าทีน่ารักของคุณสามีตัวเล็ก หัวใจเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ

หัวใจของคุณศิลาเป็นของถูกเพชรจับจองพื้นที่ไปแล้วทั้งดวง

-

เพชรงัวเงียตื่นขึ้นมาตามเวลาปกติที่ตื่นเป็นประจำ คนตัวเล็กยกแขนแกร่งออกจากเอวและเริ่มต้นทำกิจวัตรประจำวันในบ้านหลังใหม่ สบู่อาบน้ำ ครีมบำรุง หรืออะไรต่าง ๆ นานาที่เพชรใช้ที่บ้านรัตนพิลัยวัลล์ถูกยกมาที่บ้านหลังใหม่เกือบจะทั้งหมด เสื้อผ้าที่ดูสดใสเข้ากับบุคลิคของคนตัวเล็กถูกจัดเตรียมโดยสาวใช้ภายในบ้านตามคำสั่งของคุณนายไพลิน

น้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำถูกจัดเตรียมเอาไว้เป็นอย่างดี กลิ่นหอมที่คุ้นเคยทำให้เพชรรู้สึกผ่อนคลายราวกับอยู่บ้าน คนตัวเล็กค่อย ๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์ทีละชิ้นจนร่างกายไร้ซึ่งสิ่งปกปิด ขาเรียวพาตัวเองเข้าไปแช่ในอ่างน้ำอุ่น ดวงตากลมโตปิดลงเพื่อดื่มด่ำบรรยากาศอันเป็นส่วนตัว

ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกโดยใครบางคนที่คุ้นเคย เสื้อผ้าอีกชุดถูกใส่ไว้ตะกร้าผ้าทับชุดของคนตัวเล็ก น้ำในอ่างล้นออกมาจากอ่างเรื่อย ๆ ตามขนาดร่างกายของคนตัวโต ดวงตาคู่สวยเปิดออกแทบจะทันทีที่รู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น คนตัวโตตรงหน้าส่งยิ้มให้ราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร เพชรอยากจะขยับถอยหลังให้ห่างออกจากคนหน้าด้านที่ไม่รู้สึกอายกับการกระทำของตัวเองแต่ติดก็ตรงที่ว่าอ่างมันไม่ได้ใหญ่ขนาดที่คนตัวเล็กจะขยับไปไหนได้ไกล มือใหญ่คว้าคุณสามีตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมแขน ผิวหลังขาวเนียนทำให้เขาอยากที่จะฝากรอยแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของสักรอยสองรอย

“พี่ศิลาไม่อายเหรอครับ” คนตัวเล็กถามหน้าแดงก่ำ เขาไม่เคยอาบน้ำร่วมกับใครมาก่อน โดยเฉพาะกับคนสำคัญอย่างพี่ศิลา

“เราแต่งงานกันแล้วนี่” ว่าพลางมือใหญ่ก็ค่อย ๆ ลูบไล้ผิวขาวเนียนของเพชร คนตัวเล็กสะดุ้งเบา ๆ ก่อนจะหันมาพร้อมสายตาคาดโทษ ศิลาได้แต่ยิ้มตอบกลับไป ในใจนึกแผนการจะแกล้งคนตัวเล็ก

“คนลามก” เพชรพึมพำเบา ๆ แต่ก็ไม่รอดพ้นหูของอีกฝ่ายที่ช้อนหลังของเขา

“เราก็ลามกไม่แพ้พี่นะครับ ใครกันนะที่เปิดปากให้พี่จูบ ใช่คนแถวนี้รึเปล่านะ ? เพชรคนใสซื่อของพี่หายไปไหนนะ ? ” ศิลาว่าพลางจุมพิตเบา ๆ ตรงไหล่ของสามีตัวเล็ก

“เพชรไม่ได้ใสซื่อขนาดนั้นสักหน่อย เพชรรู้หรอกนะว่าจูบกับเซ็กส์คืออะไร แต่เพชรก็แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมมนุษย์ถึงจะต้องทำอะไรให้มันซับซ้อนเข้าใจยาก” คนตัวเล็กหันมาทำหน้างุ้ย ๆ ใส่อีกคน คิ้วที่ขมวดและปากที่ยู่ลงเหมือนเด็กถูกขัดใจทำให้ศิลาอดไม่ได้ที่จะจิ้มให้คิ้วคู่เล็กคลายออก “ฮึย ! ทำไมเพชรจะต้องตัวเล็กกว่าพี่ศิลาด้วยนะ”

“แล้วถ้าเพชรตัวโตกว่าพี่ศิลาเพชรจะทำยังไงเหรอครับ ? ”

สามีตัวเล็กยิ้มน้อยๆ ให้อีกคน ก่อนที่จะทิ้งตัวพิงคุณสามีตัวโต “เพชรก็จะซ้อนหลังของพี่ศิลาแล้วให้พี่ศิลาพิงเพชรแบบนี้ แล้วเพชรก็จะช่วยถูหลังให้พี่ศิลาด้วย”

“โม้เยอะนะเราน่ะ อาบน้ำต่อได้แล้ว” ศิลาเปิดน้ำจากฝักบัวและอาบให้คนตัวเล็ก เพชรสะบัดหัวตัวเองเบา ๆ แล้วหันมาจุมพิตริมฝีปากของคุณสามีตัวโต

“จุ๊บ ๆ นะครับคุณสามี”

อ่า... ถ้าคุณศิลาจะจับคุณสามีตัวเล็กฟัดตอนนี้จะได้รึเปล่านะ ?

-

“พี่ศิลาอย่าหยิบมาใส่มั่วซั่วสิครับ” เพชรดุคุณสามีตัวโตที่หยิบแต่ของไม่จำเป็นใส่รถเข็น หลังจากทานอาหารเช้าฝีมือคุณแม่บ้านแล้วศิลาก็ถูกเพชรคะยั้นคะยอให้พามาซื้อของสดและของสำหรับทำขนม ด้วยความที่คุณศิลาของน้องเพชรไม่ค่อยได้มาซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตทำให้โดนคนตัวเล็กดุเรื่องการหยิบของที่ไม่จำเป็นมาใส่นับครั้งไม่ถ้วน จากคุณศิลาผู้น่าเกรงขามตอนนี้เป็นเพียงหมาตัวโตที่เดินตามเจ้าของต้อย ๆ

“พี่ศิลาอยากได้อะไรเพิ่มรึเปล่าครับ ? ” เพชรหันไปถามสามีที่ตอนนี้หงอยเหมือนหมาตัวโตที่เจ้าของไม่สนใจ คนตัวเล็กหัวเราะเบา ๆ กับท่าทีของศิลาเบ้ปากเหมือนเด็กน้อย “สามีของเพชรเป็นอะไรไปครับเนี่ย ? ไหนช่วยบอกสามีคนนี้หน่อยสิครับ”

“สามีของพี่ไม่สนใจพี่เลย” ศิลาพูดแล้วพุ่งเข้ากอดคนตัวเล็ก เพชรยิ้มน้อย ๆ แล้วลูบหลังคุณสามีขี้งอนเบา ๆ ในใจนึกเอ็นดูคุณศิลาที่ตอนนี้เหมือนมีหูและหางโผล่ออกมา

“เพชรขอโทษนะครับที่ซื้อของจนลืมพี่ศิลาไปเลย เพชรจะยอมให้พี่ศิลาทำโทษเพชรเลย” เพชรพูดพลางตบหลังคุณสามีตัวโตเบา ๆ

“ก็ได้ครับ แต่พี่ค่อยเก็บไปทำโทษเราที่บ้านดีกว่า มา เดี๋ยวพี่ช่วยนะครับ”ศิลาผละออกจากคนเพชร และเข็นรถเข็นไปยังโซนต่าง ๆ ตามบัญชาของคุณสามีตัวเล็ก

ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่คุณศิลาได้มาเลือกซื้อของด้วยตัวเอง เขาให้คำมั่นสัญญากับตัวเองว่านี่จะไม่เป็นครั้งสุดท้าย ถึงงานจะรัดตัวมากแค่ไหน เขาก็จะสละเวลามามาเลือกซื้อของและอยู่กับน้องเพชรของพี่ศิลา ในอนาคตอาจจะมีสมาชิกในครอบครัวมาเพิ่มหนึ่งถึงสองคน แต่เขาก็ไม่เกี่ยงถ้าหากว่านั่นคือความต้องการของสามีตัวเล็ก หากเพชรอยากให้เขาอยู่ดูแลเขาก็จะอยู่ดูแล หากต้องการเงินมากกว่าหนึ่งร้อยล้านเขาก็จะหามาให้ ถึงแม้จะต้องยกภูเขา ขโมยดวงจันทร์ หรืออะไรก็ตาม ขอแค่เพชรเอ่ยออกมาเขาก็พร้อมจะหามาให้ นี่มันคุณศิลาคนคลั่งรักหรือเปล่านะ ?

หลังจากที่ได้ไปซื้อของกับคุณศิลาแล้วก็ทำให้เพชรได้เรียนรู้บางอย่างเกี่ยวกับคุณสามีตัวโต อย่างเช่นนิสัยบางอย่างที่คล้ายไซบีเรียนฮัสกี้ ท่าทางที่ขี้อ้อนและขี้งอนเวลาเขาไม่ให้ความสนใจทำเอาใจของเพชรเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ถึงคุณศิลาคนก่อนที่จะแต่งงานด้วยจะทำให้เพชรใจเต้นแรงเพราะรอยยิ้มที่อบอุ่นและดูสดใสราวกับแสงอาทิตย์ แต่ก็ยังไม่มากเท่าคุณศิลาหลังแต่งงานที่ทำให้เขาหลงแทบบ้า คุณศิลาน่ะ อันตรายต่อหัวใจของเพชรมากจริงๆ

“ให้พี่ช่วยอะไรไหมครับ ? ” ศิลายืนซ้อนหลังสามีตัวเล็กที่ร่อนแป้งสำหรับการทำซอฟต์คุกกี้ไว้ทานเล่น

คนตัวโตกอดเอวอีกคนไว้หลวม ๆ หลังคอขาวเนียนและกลิ่นหอมติดตัวของอีกคนทำให้ศิลาอดไม่ได้ที่จะประทับรอยแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ถึงภายในบ้านจะมีแค่เขา คนตัวเล็ก แม่บ้านและสาวใช้เพียงไม่กี่คนก็ตาม เพชรหันมาส่งสายตาดุ ๆ ให้คุณสามีแล้วหันกลับไปร่อนแป้งดังเดิม ศิลาจุมพิตเบา ๆ บริเวณไหล่ผ่านเสื้อยืดตัวใหญ่เป็นการขอโทษ และเริ่มดูคุณสามีตัวเล็กสอนวิธีการทำขนมทีละขั้นตอน ถึงจะเก้ ๆ กัง ๆ บ้างเพราะเป็นครั้งแรกที่คุณศิลาเข้าครัวทำขนม แต่ก็ยังมีน้องเพชรที่คอยสอนวิธีการต่าง ๆ ให้อย่างช้า ๆ

การทำซอฟต์คุกกี้ครั้งแรกของคุณศิลาผ่านไปด้วยดี ทั้งนี้ทั้งนั้นก็คงต้องยกความดีความชอบให้คนตัวเล็กที่ช่วยมากพอสมควร ซอฟต์คุกกี้ฝีมือคุณศิลาถูกจัดเรียงใส่ในโหลแก้วใหม่เอี่ยมอย่างเป็นระเบียบ มือเล็กหยิบคุกกี้ชิ้นสุดท้ายขึ้นชิมก่อนจะส่งต่อให้อีกฝ่ายได้ชิมคุกกี้ฝีมือตัวเอง

“มันกินได้ใช่ไหมเนี่ย” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ศิลาก็ก้มลงชิมคุกกี้จากมืออีกฝ่าย มันเป็นคุ้กกี้ที่ถือว่ารสชาติไม่เลวเลยสำหรับมือใหม่ บางทีคุณศิลาอาจจะลาออกจากการเป็นประธานบริษัทและมาเปิดร้านคาเฟ่เล็ก ๆ แถวบ้านแทน แต่หากทำอย่างนั้นคุณศิลาอาจจะโดนคุณกวินท์และคุณนายณธิดาดุจนหูชาเป็นแน่

“อร่อยใช่ไหมล่ะครับ เดี๋ยวถ้าคุณศิลาว่างเพชรจะสอนทำขนมอย่างอื่น แต่...” คนตัวเล็กหลุบสายตาลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าอีกคนมีงานที่ต้องทำ ศิลาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกในใจที่แสดงออกมาผ่านสีหน้าของเพชร เขาค่อย ๆ ประคองใบหน้าของคนตัวเล็กให้มองตาของเขา นัยน์ตาสีเทาหม่นสั่นไหวและคลอน้ำตาทำให้อดไม่ได้ที่ศิลาจะก้มลงจุมพิตเบา ๆ ที่ริมฝีปากอวบอิ่มเป็นการปลอบใจ

“เราไปคุยกันที่อื่นดีไหมครับ ? ” เพชรพยักหน้าแทนคำตอบ คนตัวโตยิ้มออกมาก่อนจะพาไปยังห้องพิเศษที่เขาตั้งใจทำเพื่ออีกคนโดยเฉพาะ

ห้องพิเศษห้องนี้ตั้งอยู่บริเวณชั้นสองของบ้าน นัยน์ตาเล็กเบิกโพลงและเปล่งประกายราวกับได้พบเข้ากับสิ่งที่ต้องการ ผนังห้องถูกทาด้วยสีขาวทั้งหมด พื้นที่ภายในห้องเต็มไปด้วยชั้นหนังสือ โต๊ะเล่นหมากรุก โซฟาเบดที่ราวถอดแบบมาจากเทพนิยายปรัมปรา สิ่งที่พิเศษที่สุดสำหรับเขาเห็นจะเป็นเซ็ทอุปกรณ์วาดรูปและรูปวาดเกือบทั้งหมดที่เขาวาดไว้เรียงรายเต็มผนัง เพชรค่อย ๆ เดินสำรวจของที่อยู่ในห้องทีละชิ้น รวมถึงรูปวาดทุกรูปที่เขาจำได้ว่าได้ส่งไปประมูลและถูกซื้อโดยใครบางคนที่ใช้ชื่อว่าศิลล์ ทุกภาพของเขามีความหมายเสมอ มันสื่อถึงตัวเขาและความรู้สึกในตอนนั้น อาจจะมีบางครั้งที่สื่อถึงตัวตนแปลกประหลาดของใครบางคน แต่มันก็ไม่บ่อยมากนัก

“มานั่งนี่สิเพชร” ศิลาตบตักตัวเองเบา ๆ เพชรแอบทำสีหน้าเบื่อหน่ายกับความที่อยากจะใกล้ชิดเขาจนแทบจะสิงของศิลาก่อนจะยิ้มออกมา คนตัวเล็กเดินเข้ามาหาคุณสามีและนั่งคร่อมตักให้อีกฝ่ายตกใจเล่น

เพชรจับมือของศิลาขึ้นมาเทียบกับมือทั้งสองข้างของตน และพลิกมันไปมาก่อนจะหยุดที่สัญลักษณ์ของพันธสัญญาที่ปรากฏขึ้นบริเวณข้อมือของศิลา เขาลูบมันเบา ๆ ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย หวงแหน ตื้นตัน มีความสุข และเคอะเขินในเวลาเดียวกัน มันเป็นสัญลักษณ์ที่แสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นของเขาเพียงคนเดียวและจะไม่มีใครได้ไป ริมฝีปากอวบอิ่มประทับลงบนสัญลักษณ์พันธสัญญาและส่งสายตามองอีกฝ่ายที่ใบหน้าแดงก่ำยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศ

“เมื่อกี้ยังทำหน้าหงอยอยู่เลยนะครับ ไหงตอนนี้มาทำให้พี่หลงซะได้ล่ะ” เพชรเหล่ตามองไปยังทางอื่น พยายามไม่สนใจสิ่งที่ศิลาพูดออกมา “ไหนบอกพี่มาสิครับว่าทำไมเมื่อกี้ถึงทำหน้าหงอยไปได้”

“ผมไม่อยากอยู่บ้านเฉย ๆ มันน่าเบื่อจะตาย” คนตัวเล็กว่าและยู่ปากลง คิ้วขมวดเข้าหากัน ใบหน้างุ้ย ๆ ที่แสดงออกมาทำให้ศิลาอดเอ็นดูไม่ได้ ไม่ให้ใครเห็นใบหน้างุ้ย ๆ ของน้องเพชรหรอกครับ คุณศิลาจะไม่ยอมให้ใครได้เห็นโดยเด็ดขาด “พี่ศิลาก็ไปทำงาน ทีนี้ผมก็ต้องอยู่บ้านคนเดียวน่ะสิ แต่ ! พี่ศิลาห้ามลาออกจากงานแล้วมาอยู่กับเพชรเด็ดขาด ไม่งั้นเพชรจะตีพี่ศิลาจริง ๆ ด้วย”

“ก็ได้ครับ งั้นเราจะทำอะไรดีล่ะ” ศิลาเอ่ยถามเพชร

“นั่นสิครับ” เพชรวางคางบนไหล่ของคุณศิลา คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันอีกครั้งพร้อมสมองที่กำลังใช้ความคิดอย่างหนัก น้องเพชรของพี่ศิลาทำอะไรได้บ้างนะ ?

“ลองเปิดร้านกาแฟดูดีไหมครับ หนูจะได้มีเพื่อนคุยด้วย แต่ใครที่บังอาจมาจีบน้องเพชรของพี่ศิลา พี่ศิลาคนนี้จะไม่เก็บเอาไว้แน่”

เพชรคิดภาพตามที่ศิลาพูด ถึงจะแอบขำกับประโยคหลังที่ดูเหมือนหมาหวงเจ้าของ บางทีคุณศิลาจจะลืมสัญลักษณ์พันธสัญญาที่ปรากฏอย่างเห็นได้ชัดของคนตัวเล็ก อาการคลั่งรักของคุณศิลามันเกินที่ใจดวงน้อยจะต้านไหว เพชรไม่เคยรู้ว่าศิลารู้สึกอย่างไรกับตัวเอง และไม่เข้าใจว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร มันจะใช่ความรู้สึกที่มนุษย์เรียกว่ารักหรือเปล่าเพชรก็ไม่รู้

“พี่ศิลาชอบเพชรรึเปล่าครับ” เพชรมองเข้าไปในตาของอีกฝ่าย ในใจนึกอยากจะตีปากตัวเองที่เผลอถามออกไป

“พี่ไม่ชอบครับ” ศิลาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ใบหน้าและแววตาที่จริงจังทำเอาใจของเพชรตกวูบลงไปถึงตาตุ่ม “แต่พี่รัก หัวใจของพี่กลายเป็นของหนูตั้งนานแล้วครับ พี่รักเพชรมาก ๆ มากเท่าที่คนคนหนึ่งจะรัก” ศิลาพูดพลางลูบใบหน้าของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกหวงแหน เขาจะไม่คะยั้นคะยอให้อีกฝ่ายบอกความรู้สึกของตัวเองออกมา เขาจะรอให้คนตัวเล็กพูดออกมาเอง ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม

“ผม.. ไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวเองมากเท่าไหร่ แต่...” เพชรจับมือใหญ่มาทาบบริเวณอกข้างซ้าย หัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะทำให้ศิลารู้สึกมีความหวังในใจ “หัวใจผมมันเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้พี่ศิลา แต่ผมไม่มั่นใจว่ามันจะเป็นความรู้สึกที่พี่ศิลารู้สึกกับเพชรหรือเปล่า ขอเวลาเพชรสักหน่อยนะครับ จนกว่าเพชรจะแน่ใจว่าความรู้สึกของเพชรไม่ใช่สิ่งที่เพชรคิดไปเอง เพชรไม่อยากให้พี่ศิลาต้องเจ็บ รอเพชรหน่อยนะครับ”

ศิลายิ้มแทนคำตอบของทุกอย่าง เขาเข้าใจเพชรดี เพราะตัวเขาเองก็เคยผ่านช่วงเวลานี้มาเช่นกัน วินาทีที่รู้ตัวว่าชอบคนตัวเล็กเขาก็แทบพุ่งไปหาและสารภาพความในใจ แต่กลับถูกขัดโดยคุณหญิงณธิดาที่ไม่อยากให้เขาบุ่มบ่ามมากเกินไป

นิ้วเล็กลูบริมฝีปากหยักด้วยความเบามือก่อนจะประทับจูบลงไป จูบครั้งที่สองหลังจากที่แต่งงานกันแล้ว จูบที่อ่อนโยนทำให้เพชรละลายไปทีละเล็กทีละน้อย บรรยากาศที่เป็นใจทำให้เพชรเคลิบเคลิ้มไปกับจูบที่ถูกมอบโดยคุณศิลา รู้ตัวอีกทีก็ถูกอีกฝ่ายขึ้นคร่อมเสียแล้ว

“ที่นี่น่าจะไม่เหมาะเท่าไหร่ พี่ศิลาว่าไหมครับ”

-

ศิลาตื่นขึ้นมาในตอนดึกของวันเดียวกัน แขนแกร่งกวาดหาอีกคนที่ควรอยู่ข้างกายแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า คนตัวโตตื่นแทบจะทันทีที่รู้ว่าอีกคนหายไป มือใหญ่คว้าชุดคลุมอาบน้ำที่ตกอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลขึ้นมาสวมใส่ ศิลาพาตัวเองออกจากห้องนอนเพื่อตามหาคนตัวเล็กที่แอบหนีเขาไปอยู่ที่ไหนสักที่

ศิลาค่อย ๆ เปิดประตูห้องพิเศษที่จัดเตรียมให้เพชร แสงจากดวงจันทร์ที่ลอดหน้าต่างเข้ามาทำให้เห็นคนตัวเล็กในชุดลำลองและภาพวาดสีน้ำมันภาพใหม่ที่คนตัวเล็กละเลงมันขึ้นมา แสงและกลิ่นหอมจากเทียนหอมทำให้บรรยากาศโดยรอบดูโรแมนติกขึ้นเป็นเท่าตัว ศิลาเดินเข้าไปอย่างเบาเท้า มือใหญ่ลากเก้าอี้อีกอันมาใกล้ ๆ แขนแกร่งโอบเข้าที่เอวของคนตัวเล็กที่ตอนนี้หลุดเข้าไปในห้วงภวังค์แห่งความคิด เปลือกตาบางค่อย ๆ เปิดขึ้นมาพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้า คุณศิลาตกใจทำตัวไม่ถูก คนตัวเล็กกระชับแขนของสามีตัวโตเอาไว้และทิ้งตัวพิงคุณศิลา ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบ ศิลาทำได้แค่เพียงปาดน้ำตาของอีกคนและกระชับกอดเอาไว้แน่น ถึงคนตัวโตจะไม่เข้าใจภาพวาดแอบสแตรกที่ไร้รูปร่างของเพชร แต่สีที่ดูหม่นหมองมันทำให้ศิลารู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

“ผมวาดตัวตนของผู้หญิงคนหนึ่ง... ตัวตนของเธอซับซ้อนจนผมเกือบจะหาทางออกไปเจอ เธอสร้างตัวตนหลากหลายตัวตนขึ้นมาและขีดเส้นให้กับทุกคนที่เข้ามาในชีวิต เธอสดใสราวดวงอาทิตย์ แต่ในบางครั้งเธอก็หม่นหมองเหมือนความมืด ดูเป็นคนตลก แต่เธอก็คิดมาก ดูใจดี แต่ก็ใจร้ายในคราวเดียวกัน ดูแข็งแกร่งราวกับเพชร แต่เธอกลับเปราะบางและแตกหักง่ายยิ่งกว่าแก้ว ในความคิดของเธอ ตัวตนของเธอช่างไร้ค่าเกินกว่าจะเทียบได้ เธอเก็บทุกคำพูดของทุกคนมาคิด จนสุดท้ายแล้วผู้หญิงที่เคยมีแสงสว่างในชีวิตก็ถูกความมืดเข้าครอบงำ เธอมันไร้ค่า ภาระ คอยทำให้คนอื่นลำบาก ไม่ควรที่จะเกิดมา ไม่มีใครให้ค่าคนอย่างเธอ และเธอไม่ควรได้รับสิ่งดี ๆ อย่างที่คนอื่นเขาได้รับ จนมาถึงจุด ๆ หนึ่ง... ตัวตนของเธอก็ได้จากโลกใบนี้ไปตลอดกาล" ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ศิลาจับมือเพชรไว้และบีบเบาๆ เป็นการปลอบใจคนตัวเล็ก เสียงสะอื้นค่อยหายไปทำให้ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครา

“เพชรคิดว่าเธอไร้ค่ารึเปล่า” ศิลาเอ่ยถามเพื่อทำลายบรรยากาศที่เงียบจนน่าใจหาย

“ไม่ครับ ผมไม่คิดว่าเธอไร้ค่าเลย ผมคิดว่าทุกอย่างมีค่าในตัวของมัน เพียงแต่มันขึ้นอยู่กับมุมมองที่เลือกมอง บางอย่างมันอาจจะดูไม่มีค่าในสายตาของใครต่อใคร แต่มันอาจจะมีค่ามากๆ สำหรับใครคนหนึ่ง ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ผิดที่เลือกจะลบตัวตนของเธอออกไปจากโลกใบนี้ ทุกอย่างมันมีขีดจำกัดในตัวของมัน บางทีมันอาจจะเกินขีดจำกัดของเธอแล้วก็ได้”

“แล้วหนูล่ะ หนูคิดว่าตัวเองไร้ค่ารึเปล่า”

หลังจากได้ยินคำถามที่ออกมาจากปากของสามีตัวโต คนตัวเล็กก็เม้มปากตัวเองไว้แน่น มันชวนสับสนทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้

“ผม... ผมสับสนครับพี่ศิลา ผมคิดเสมอว่าตัวผมเป็นหินที่ถูกขัดเกลาให้งดงามราวกับเพชร แต่แล้วก็คิดได้ว่าจริงๆ แล้วผมเป็นแค่หิน...”

ศิลากระชับกอดไว้แน่น ไม่อยากปล่อยให้คนตัวเล็กหายไปไหน ศิลาเริ่มไม่เข้าใจแล้วว่าทำไมอัญมณีถึงต้องเป็นตัวบ่งชี้ว่าแต่ละคนมีค่ามากแค่ไหน ทั้งที่ทุกอย่างมันมีค่าในตัวของมัน...

“พี่ก็เริ่มไม่เข้าใจมนุษย์แล้วเหมือนกัน ทำไมถึงต้องแบ่งแยกชนชั้นด้วยอัญมณีทั้งที่มันก็ไม่ได้มีความหมายมากขนาดนั้น”

“อัญมณีที่เราได้รับมาในอดีตมันเป็นตัวบ่งบอกความสามารถของคนคนนั้น ไม่นานหลังจากนั้นอัญมณีก็เป็นเพียงสิ่งประดับร่างกาย แต่มนุษย์ในปัจจุบันกลับทำให้มันเป็นสิ่งที่แทนค่าในตัวของคน มันทำให้ใครหลายๆ คนรวมถึงผมรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า” คำพูดที่ได้ยินจากปากของเพชรทำเอาศิลาอยากจะจับคนตัวเล็กมาพรมจูบแล้วพร่ำพูดแต่คำว่ารัก ไม่อยากให้สามีตัวเล็กรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าอีกต่อไป “แต่พี่ศิลาทำให้ผมรู้สึกแตกต่าง พี่ศิลาทำให้ผมรู้สึกว่ามีค่า ถึงจะไม่ใช่ในสายตาคนอื่น แต่อย่างน้อยก็ขอมีค่าในสายตาของศิลา”

เพชรหันไปหาศิลา นัยน์ตาสีเทาหม่นมองเข้าไปในตาของคนตัวโต แววตาแฝงไปด้วยความรู้สึกมากมาย หัวใจดวงโตของคุณศิลาเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง

“แค่มีค่าในสายตาของพี่ศิลาก็พอแล้ว”

-

“ที่นี่ดู...” ศิลามองสามีตัวเล็กที่ตาเป็นประกายเมื่อได้มายังสถานที่ที่ใฝ่ฝัน เขายิ้มน้อย ๆให้กับท่าทีที่ดูราวกับเด็กที่พ่อแม่พามาที่สวนสนุกครั้งแรก “เหมือนเทพนิยายเลยครับ”

เพชรส่งรอยยิ้มให้คนตัวโตก่อนจะเดินนำไปยังที่ต่างๆ รอยยิ้มที่สว่างราวกับดวงอาทิตย์ทำให้ศิลาไม่อยากที่จะคลาดสายตาไปจากอีกคนเลยสักวินาทีเดียว คนตัวโตเดินตามสามีตัวเล็กและกุมมือพาเดินไปดูเครื่องเล่นที่น่าสนใจ

หลังจากเหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อคืน ศิลาได้เปิดอกคุยกับเพชรมากขึ้นกว่าเดิม ด้วยความที่คนตัวเล็กเรียนโฮมสคูลมาตั้งแต่ยังเด็ก และสุขภาพร่างกายในวัยเด็กที่ไม่ค่อยแข็งแรงนัก ทำให้คุณและคุณนายรัตนพิลัยวัลล์ เลือกที่จะให้เพชรอยู่แต่ในคฤหาสน์หลังโตเพื่อป้องกันไม่ให้เพชรเป็นอะไรไปอีก นั่นทำให้เพชรออกจากบ้านแทบจะนับครั้งได้ ที่ไปบ่อยที่สุดก็คงจะเป็นซุปเปอร์มาเก็ตเพราะอ้อนคุณแม่บ้านและสาวใช้ที่บ้านรัตนพิลัยวัลล์จนได้ออกมา ถ้าให้เลือกสถานที่ที่เพชรอยากจะไปมากที่สุดก็คงจะเป็นที่นี่ ที่สวนสนุกแห่งนี้

ถ้าคุณศิลาควรซื้อสวนสนุกเฉพาะเพชรไปเลยจะดีรึเปล่านะ

“พี่ศิลา ไปเล่นรถไฟเหาะกันเถอะ ! ”

ไม่ทันที่ศิลาจะได้พูดอะไรออกมาก็ถูกสามีตัวเล็กลากไปเล่นเครื่องเล่นเสียแล้ว นี่คุณศิลาได้บอกหรือยังนะว่าคุณศิลาไม่ถูกกับเครื่องเล่นพวกนี้สักเท่าไหร่... คงจะต้องตามน้ำไปแล้วล่ะ

ศิลาโก่งตัวและปล่อยอาหารที่กินออกมาหมดไส้หมดพุง หลังจากที่โดนเพชรพาไปเล่นเครื่องเล่นนั้นบ้าง เครื่องเล่นนู้นบ้าง ตอนนี้คุณศิลาคนคูลนั่งหมดสภาพบนม้านั่งโดยที่มีตัวการคอยส่งน้ำให้ดื่ม เพียงแค่เพชรยิ้มพลังกายที่หายไปก็กลับมาทันควัน แต่หากให้ไปเล่นเครื่องเล่นต่อเขาก็คงต้องขอผ่าน

“เรากลับกันเลยก็ได้นะครับพี่ศิลา”

เพชรกินสายไหมที่อยู่ในมือแล้วส่งยิ้มให้คุณสามีตัวโต รอยยิ้มที่สดใสทำให้ทุกอย่างที่อยู่รอบ ๆ เปล่งประกายออกมาราวกับมีเวทมนตร์ หากสวนสนุกคือเทพนิยาย เพชรก็คงจะเป็นเจ้าชายที่ปกครองดินแดนแห่งนี้

“ครับ กลับไปที่บ้านของเรากันเถอะครับ”

-

คุณสามีตัวโตถือถาดไม้ที่มีแก้วเซรามิกสำหรับนมอุ่นสองใบและซอฟต์คุกกี้อีกจำนวนหนึ่งขึ้นไปหาคนตัวเล็กที่ขลุกอยู่ในห้องวาดรูปพร้อมผลงานชิ้นใหม่ ศิลาถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้าไปจนกว่าผลงานจะเสร็จเรียบร้อย คนที่อายุย่างเข้าสามสิบกลับงอแงเป็นเด็กสามขวบเมื่อถูกคุณสามีตัวเล็กออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด

ก๊อก ๆ ๆ

ศิลาเคาะประตูเป็นการขออนุญาต และเปิดเข้าไปอย่างถือวิสาสะ เพชรนั่งอยู่ตรงมุมเดิม จ้องมองผลงานชิ้นใหม่ราวกับมันยังไม่สมบูรณ์ มีบางอย่างในรูปวาดขาดหายไป แต่เขากลับนึกมันไม่ออก

“มีบางอย่างหายไป...” เพชรพูดออกมาให้สามีตัวโตได้ยิน เขากำลังคิดไม่ตกเกี่ยวกับปัญหาตรงหน้า

ศิลาวางถาดไม้ไว้บนโต๊ะใกล้ ๆ หยิบเก้าอี้ไม้ตัวเดิมที่เคยนั่งมานั่งเคียงสามีตัวเล็ก แขนแกร่งโอบเพชรเอาไว้ และมองภาพตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา แม้จะไม่ได้มีความรู้เรื่องศิลปะมากนัก แต่ศิลาก็รู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่ขาดหายไปคืออะไร

“มีเพชรกับศิลาที่หายไป”

เพชรมองรูปอีกครั้ง รอยยิ้มและความโล่งใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า คนตัวเล็กผละออกจากคุณสามี หยิบพู่กันขึ้นมาแล้วเริ่มละเลงสีอีกครั้ง

“สมบูรณ์แบบ”

รูปภาพคงไม่สมบูรณ์แบบหากขาดบางอย่างไป เปรียบเหมือนชีวิตของศิลาที่ไร้ความสุขเพราะขาดสามีตัวเล็กไป เพชรพาร่างตัวมาอยู่ในอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นของสามีตัวโตอีกครั้ง มองผลงานชิ้นใหม่ที่สมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่เคยวาดมา

ภาพของม้าหมุนที่มีฉากหลังเป็นพลุที่ถูกจุดขึ้น ทุกอย่างดูงดงามยิ่งกว่าในเทพนิยาย เพชรและศิลารับรู้ได้ถึงความรู้สึกของรูปใบนี้ แม้จะเต็มไปด้วยแสงสีมากมาย หรือภาพของม้าหมุนที่ให้ความรู้สึกราวกับต้องมนตร์ แต่มันคงเป็นเพียงแค่ภาพวาดทั่วไปภาพหนึ่งหากขาดองค์ประกอบที่สำคัญอย่าง...

เพชรและศิลา

'Baby 넌 나의 diamond you do'

'And I’ll be shinin’ with you'

-----END-----



Song :--

Diamond - Baekhyun